Ik en de ander
Als ik geraakt word door een portret, zie ik meer dan de man of vrouw die mij al dan niet aankijkt. Ik zie mezelf in die blik die niets ontziet, ontluisterend is, arrogant misschien, onderzoekend, dromerig of kwetsbaar. Ik kan bewondering hebben voor de verfijning of juist voor de rake klappen waarmee de schilder iemand heeft neergezet. Wat beklijft, waarom het beeld mij raakt, is de herkenning. Vaak is dat niet het beeld zoals ik gezien wil worden door anderen. Het is denk ik des kunstenaars een zeker ongemak te tonen en daarmee waardering te oogsten.
